خورشید من بر آی

دل را ز بیخودی سر از خود رمیدن است                                                        جان را هوای ز قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده‏ام فغان                                                         بانگ جرس به شوق به منزل رسیدن است

دستم نمی‏رسد که دل از سینه بر کنم                                                        باری علاج شکر گریبان دریدن است

شامم سیه ترست ز گیسوی سرکشت                                                      خورشید من بر آی که وقت دمیدن است

سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی                                                                  مرغ نگه در آرزوی پر کشیدن است

بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو                                                                هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی‏کنم                                                              تقدیر غصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به دام هوس گشت آشنا                                                         روزی «امین‏»(1) سزا لب حسرت گزیدن است

پی‌نوشت:

1- تخلص شعری مقام معظم رهبری.

    "آیة الله سیدعلی حسینی خامنه‌ای"